Nu is het heerlijk lenteweer, maar nog niet zo heel lang
geleden raasde er een behoorlijke storm over heel Nederland. Zo’n windkracht 130
km per uur! Er voltrokken zich allerlei rampen op grote en kleine schaal en ook
in huize ‘ons’ vond er een heuse ramp(je) plaats. Dochterlief werd op haar
fietsje omvergeblazen door de wind.
Ze viel. Niet hard, maar wel heel ongelukkig.
Een hele bloederige, dikke, opgezette hand met dito vingers
waren het gevolg. De pijnlijke ribben en blauwe knieën kwamen pas de volgende
dag opzetten. Ondanks het feit dat dochterlief de volwassen leeftijd heeft werd
door haar ouderlijk advies toch wel zeer op prijs gesteld. Als het op bloed,
dik en opgezet aankomt zijn wij niet zulke hele ervaren experts, dus belden wij
de huisartsenpost. Het was inmiddels ’s avonds.
Telefonisch kon zij-aan-de-telefoon-van-de-huisartsenpost
het uiteraard niet beoordelen, dus of we even langs konden komen? Over een half
uurtje?
Geen probleem.
De huisartsenpost zit in ons geval naast de spoedeisende hulp
in het ziekenhuis dus daar aangekomen meldden we ons bij de behulpzame portier.
Deze stuurde ons door naar de aardige receptioniste van de huisartsenpost,
Vrijwel meteen werden we geholpen door een lieve huisarts,
Die ons vervolgens doorstuurde naar de leuke receptionist
van de spoedeisende hulp,
Na een minuut of vijf konden we terecht bij de kordate eerste
arts van de spoedeisende hulp,
En werden we even later opgeroepen door de zorgzame röntgen mevrouw,
We hoefden maar even te wachten en toen gaf de vriendelijke
echte spoedarts uitsluitsel,
Hij riep de kundigste verbandspecialist erbij,
En zo stonden wij na een uur weer buiten; gehecht, bepleisterd,
gezwachteld en met een bemoedigend schouderklopje.
Wat zijn we toch een aangenaam georganiseerd landje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten