Geslaagd!

Waar was jij toen je hoorde dat je geslaagd was?

Ik weet het nog wel. Vol spanning, met samengeknepen billen, nagelbijtend en rillend in de huiskamer. Drentelend rondom die telefoon. Die stond met een kort draadje in de muur geplugd op het bureau van mijn vader. De geslaagden zouden het eerst gebeld worden en naarmate de uren verstreken werd de kans alsmaar kleiner dat het er voor mij gunstig bericht zou komen. Dat gunstige bericht kwam dus ook niet. Want ik was niet geslaagd. Ik had een her. Vreselijk. Terwijl mijn klasgenoten de vlaggen hesen met hun pukkel eraan, de bloemetjes buiten zetten en fuifjes organiseerden (zo heette dat nog in die tijd), kroop ik weer in de boeken. Wat een ramp.

Ik had namelijk twee vijven. Een voor Frans en een voor economie. Die vijf voor Frans had ik te danken aan een diepe, diepe onvoldoende voor het schoolexamen. Ik vond de tekst, waar we vragen over moesten beantwoorden behoorlijk onsamenhangend en ik begreep er niet veel van. Ik was ervan overtuigd dat het over kalveren ging (veaux), maar hij ging over wensen (veux). Dat ene lettertje verschil, maakte dat ik een één had want ik kon natuurlijk geen enkele vraag goed beantwoorden. Helaas was ik ook geen ster in economie. Ik had sowieso zo’n bloedje hekel aan school dat ik mijn uiterste best had gedaan om er zo snel mogelijk vanaf te zijn en nu hingen ook mijn au pair plannen, bij een Franstalig gezin notabene, aan een zijden draadje. Nog een keer eindexamen moeten doen vond ik een vreselijk zo niet ondoenlijk vooruitzicht.

Heureusement heb ik van die vijf voor Frans een zes weten te maken en niet veel later is mijn relatie met die taal helemaal goed gekomen. Struikelend, strompelend en kruipend heb ik uiteindelijk de eindstreep dus wel gehaald. Ik geloof dat ik nog nooit zo blij was.

Heel veel jaren later deden onze eigen kinderen eindexamen. Weer zaten we vol spanning, met samengeknepen billen en rillend bij de telefoon. Zeker bij zoonlief. Ik zat zo in de rats, misschien nog wel meer als hijzelf. Ik moest er niet aan denken dat hij gezakt zou zijn of, net als ik een her. Nu moet ik erbij zeggen dat ik tegelijk met hem de middelbare school nog eens dunnetjes heb overgedaan aangezien hij nogal wat begeleiding nodig had. Ook nu had ik geen zin in nog een keer eindexamen, ook al was het niet die van mijzelf. Dus toen het verlossende telefoontje kwam sprak hij de legendarische woorden: ‘Mam, we zijn geslaagd!’ Een aantal jaren later maakte dochterlief het iets minder spannend, maar goh, wat was ik opgelucht toen ook bij haar de bevestiging kwam dat we het middelbare schooltijdperk voorgoed konden afsluiten.

Elk jaar als ik de vlaggen en de rugzakken weer buiten zie hangen voel ik weer die spanning. Ik kan die vreugde en opluchting zo meevoelen als het diploma ‘in the pocket’ is, maar ook de teleurstelling en frustratie als het net niet zo heeft mogen zijn. Ja, echt een jaarlijks terugkerend traumaatje….