De straatkatten van Istanbul zijn van niemand en van
iedereen.
Zo zaten we ineens in de bioscoop om naar een film te kijken
over straatkatten in Istanbul. En eigenlijk hou ik helemaal niet van katten. Ik
heb ook niet echt een hekel aan ze, hoor. Maar we werden getriggerd door een
recensie in het NRC die lovend was over deze film en die zomaar de maximale
vijf bolletjes toebedeeld kreeg.
In de tekst lazen we over dat ‘we vervreemden van onze natuurlijk
omgeving’ en dat ‘de openbare ruimte steeds minder sociaal, minder gastvrij en
toegankelijk’ is geworden. Het zijn de drijfveren van de maker van deze film,
Ceyda Torun. Ze leeft nu in Los Angeles maar is opgegroeid in Istanbul. Deze
uitspraken alsmede de vijf bolletjes spraken ons aan. Zodoende kwamen wij bij
de katten-film terecht.
In werkelijkheid werden in de documentaire zeven van de naar
schatting honderdduizend straatkatten die in Istanbul leven gevolgd. In deze
stad hebben niet veel mensen een kat als huisdier. De bevolking zorgt voor de
straatkatten en hebben hen geadopteerd. Soms zorgt een enkel persoon voor een
of meerdere katten, soms delen de bewoners van een straat of buurt de zorg voor
een enkele kat. De sociale controle is heel groot. Er wordt in de gaten
gehouden of ze nestjes hebben, of alles goed gaat met de kittens, of ze wel
voldoende te eten krijgen en soms gaat het zelfs zover dat ze met de kat naar
de dierenarts gaan. De verzorgers zijn uit alle lagen en richtingen van de
bevolking. Van mensen die nauwelijks genoeg hebben voor zichzelf, tot mensen
uit de hippe wijken van deze grote stad. Allemaal spreken ze vol respect over
deze dieren: de man die zeker weet dat hij zijn depressie te boven is gekomen door
voor ‘zijn’ katten te zorgen, de kunstenaar die de kat als inspiratiebron
gebruikt in haar schilderijen, het personeelslid van een chic restaurant die
‘zijn’ kat verwend met exclusieve stukjes kaas en zelfs de man die op de markt
staat met zijn vers gevangen vis gunt ‘zijn’ kat een maaltijd uit eigen kraam
vergezelt met een dikke glimlach.
Sommige verzorgers hebben stilzwijgende afspraken gemaakt
met ‘hun’ kat. In ruil voor eten verjaagt de kat de muizen en ratten. Maar
meestal gaan de katten hun eigen weg en doen ze precies waar ze zelf zin in
hebben. Ze voelen aan bij wie ze moeten zijn voor hun ‘natje en hun droogje’.
En de mens? Die accepteert het onvoorspelbare gedrag van de
kat. Of ze nu lief, hooghartig, eigenwijs of zelfs agressief kunnen zijn.
Als de katten niet onder de mensen zijn leven ze overal: in
donkere steegjes, in opslagplaatsen, in tuinen, dozen, kelders, maar ook in
musea, moskeeën en hammams.
Voor Ceyda Torun was het een ideale manier om haar
Amerikaanse man de stad van haar jeugd te laten zien. Want wie door de ogen van
de straatkat kijkt, ziet de stad vanuit een heel verfrissend perspectief.
De oorspronkelijke redenen waarom wij nieuwsgierig waren
geworden naar deze film: het feit dat we zouden vervreemden van onze natuurlijke
omgeving en over onze steeds minder sociale, gastvrije en toegankelijke
openbare ruimte kwamen ons inziens niet helemaal tot zijn recht.
Maar wat minstens zo belangrijk is wat ons is bijgebleven is
de onvoorwaardelijke liefde, acceptatie en zorg voor de straatkat. Het
grenzeloze respect voor deze eigengereide, onvoorspelbare wezens.
Die tolerantie hè, das toch mooi. Daar kunnen wij mensen wat
van leren.
Dit bericht verscheen ook op Boobs & Bubbles
https://boobs-bubbles.com/nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten